Iiro Rantala (1970) is de meest bekende jazzmuzikant uit Finland. Er zijn weinig virtuoze pianisten die zo goed thuis zijn in zowel de klassieke muziek als in de jazz. “I need to play Bach every single day; I need my daily shot of his Music” Aldus Rantala in het cd boekje. Met zijn bewondering voor Bach bevindt Rantala zich in goed gezelschap, drie collega’s voor hem –Thelonius Monk, Keith Jarrett en Joachim Kühn- deelden zijn mening. In het geval van Rantala hebben Bach en de klassieke muziek in het algemeen altijd deel uitgemaakt van zijn muzikale vocabulaire. Hij studeerde jazz piano aan de Sibelius Academie in Helsinki en daarna klassiek piano aan de befaamde Manhattan School of Music in New York, een beetje atypisch, meestal gebeurt het andersom.

De eerste twee nummers op deze cd zijn gewijd aan George Gershwin, het betreft het prachtige “Rhapsody in Blue” in de orkestratie van Ferde Grofé en de “Porgy and Bess Suite” in een arrangement van Jascha Heifetz en een orkestratie van Oliver Groenewald. De samenwerking met de gerenommeerde Deutsche Kammerphilharmonie Bremen dateert uit 2017 toen ze samen Mozart’s C majeur piano concert K. 467 vertolkten tijdens het Bremen’s “Jazzahead” festival. De meeste composities van Rantala op deze cd stammen van zijn albums “Anyone who had a heart” en “My History of Jazz”.

Niemand anders dan de legendarische Leonard Bernstein gebruikte eens de volgende lovende woorden om het fenomeen Gershwin te omschrijven : “I don’t think there is anyone in the civilized world who wouldn’t know right away that Gershwin’s music is American music. It sounds American, it smells American - it makes you feel American when you hear it”. Deze unieke mix van jazz, gospel, blues en elementen uit de klassieke Europese muziek vormen inderdaad de muziek van Gershwin. De composities van Gershwin zijn vereeuwigd door grote muzikale talenten uiteenlopend van Ella Fitzgerald, Frank Sinatra, Miles Davis tot Jesse Norman en Janis Joplin en wat betreft de klassieker “Summertime” horen daar ook nog de versies van Albert Ayler en het Nederlandse Brainbox bij.

In mijn oren behoort “Rhapsody in blue” tot de absolute muzikale top in de wereld van de muziek, deze versie is van een voortreffelijke kwaliteit en misschien nog beter dan de versie met Paul Whiteman en Leonard Pennario die als 10 inch lp in mijn kast staat. De composities van Rantala doen eigenlijk niet zo heel veel onder voor het werk van Gershwin, ook hier betreft het spannende muziek waarbij het elegante pianospel van Iiro knap wordt omarmd door het orkest, de orkestratie van trompettist Oliver Groenewald zorgt voor een knappe synthese van de klassieke bezetting van de Kammerphilharmonie en de jazz elementen in de composities. Een geweldig album dat al heel vaak is afgespeeld hier in huis.

Jan van Leersum.